Auteur: Jeanette van der Meulen

Midden in de kiemrust van de natuur en terugkijkend op een bizar coronajaar vraag ik mij af waar staan wij nu eigenlijk? De wereld om ons heen is veranderd en meer dan ooit is aan de orde ons hierop aan te passen. Tweeduizend twintig was voor mij ook een jaar van verrijking, de beperkingen gaven mij namelijk inzichten die ik vergeten was. In de winter kunnen wij onze sporen voor 2021 zoeken: afscheid nemen van wat ons niet meer dient en omarmen waar de nieuwe omstandigheden om schreeuwen.

Dus niet alleen voor de planten en zaden een kiemrust maar ook voor onszelf. 

Afgelopen weekend bezocht ik met mijn kleinkinderen Naturalis in Leiden.

“ Biodiversity centre” en ja daar is geen letter van gelogen: wat een feest! Een schatkamer aan soorten en eigenschappen. Wat mij hierin ontroert, is de gezamenlijke historie van miljoenen jaren die direct onder onze voeten voor iedereen beschikbaar is. Wat hier op aarde allemaal rondgelopen heeft en opgeslagen ligt in de bodem: versteend leven, fossielen zoals de skeletten van dinosaurussen met als hoogtepunt  “Trixie” in ware proporties. Een maquette van Oer-Nederland waar onze rivieren nog als een grote stroom het land verdeelden in Noord en Zuid en waar oerossen en mammoeten doorheen trokken. De vogeltjes van Darwin, een overweldigende variatie aan vogels waterdieren, zoogdieren en last but not least… plafond hoge stellingen met lades boordevol planten, vlinders en insecten. Een rijke gezamenlijke historie die zich cyclisch wist aan te passen aan veranderende omstandigheden: verschijnen en verdwijnen steeds maar weer. Dit voelde bij mij als weerzien en thuiskomen. 

Wat een schril contrast met onze huidige manier van leven. Wij zijn door de eeuwen heen gewend geraakt onszelf buiten de cirkel van de natuur te plaatsen, buiten het netwerk waar wij juist onderdeel van zijn en mee samen zouden moeten werken. Losgeslagen en afgerukt in plaats van verbonden te zijn met alles wat leeft. Krampachtig houden wij vast aan een systeem waar wij de natuur als een supermarkt blijven bekijken waaruit wij kunnen plukken wat wij maar willen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld planten en bomen die een natuurlijke grens aan hun behoefte hebben en ruimhartig doorgeven wat zij niet nodig hebben aan de niche waar zij onderdeel van zijn. Ook dieren hamsteren alleen als het nodig is, voor hun wintervoorraad bijvoorbeeld of zoals een rups voor de transformatie in haar cocon. 

Anderhalve maand geleden werd Joël ons 3^e kleinkind geboren en ja als je zo`n kakelvers mensenkind in je armen neemt, kijk je zomaar regelrecht de heelheid in. Een heelheid waar weinig woorden voor zijn maar die zeker van nature verbonden is met alles wat leeft. Een herinnering die gek genoeg vlak onder de oppervlakte ligt en herkenbaar aanwezig is voor ieder van ons. Vanuit deze heelheid en alleen met zijn zintuigen stelt de baby zich vanaf de eerste ademteug open voor een nieuw te ontdekken wildvreemde wereld. Wat een vertrouwen in eigen kunnen en wat een vertrouwen in zijn directe omgeving, zijn ouders. Emotionele veiligheid ten top in volledige afhankelijkheid.

In de kiemrust 2020- 2021 kunnen wij ervan uitgaan dat ook de natuur in onszelf er op gericht is meer leven voort te brengen.. dat natuurlijk veranderen een cyclisch proces is van groei, verval en afbraak… dat wij sterker worden door mee te veranderen. Oud maakt plaats voor nieuw. Flora en fauna gaan ons hierin voor met miljoenen jaren ervaring, opgedaan als overlever. Hoe logisch is het dan om van de natuur te leren? Onze allerkleinsten houden ons een spiegel voor waarin wij onze herkomst herkennen. Verklein je wereld net zo lang tot de heelheid er weer doorheen straalt en ruimte creëert voor verwonderen en opnieuw beginnen. Zet al je zintuigen “op scherp” dan kun je jezelf openstellen voor wat je niet weet en speuren naar natuurlijke verbindingen in je bloedeigen niche. Geniet van dit proces en maak je ontdekkingstocht net zo luchtig en speels als onze allerkleinsten dit doen. Zo wordt schaarste een overvloed aan vormen en mogelijkheden die alleen tot stand kan komen als de losse delen caleidoscopisch in elkaar vallen. 

Angst voor vernieuwing? Ik ben vooral bang dat alles hetzelfde blijft. 

Quote van Loesje

Zo zijn wij in december 2020 toch verbonden met alles wat leeft.  Komt verwondert u hier mensen!