Door Annemiek Bongers

Ik ben jaren geleden lid geworden van Springzaad. Wat mij aantrok is de openheid van Springzaad. Iedereen is welkom, iedereen kan meedoen, kennis wordt gedeeld en waar het nodig is helpt men elkaar. Dat was voor mij, uit het Rotterdamse werkleven waarbij concurrentie altijd aanwezig is, echt wel even wennen. 

Een mooi voorbeeld van een Springzaad activiteit is de Zandkastelendag. De datum, de locatie en de activiteit is bepaald en verder is het helemaal vrij. Met elkaar maken we een zandkasteel. Pas vlak voor dat de vloed komt, weten we hoe het zandkasteel eruit ziet. Elk jaar zijn er andere mensen, elk jaar is het kasteel anders.
En dan komt de vloed.

Het eindresultaat is een zandkasteel, dat door de vloed is verdwenen, alles is weg. Maar met elkaar hebben we genoten en een mooie dag gehad.

Maar het verschil tussen Springzaad en mijn leven in Rotterdam blijft. Een mooi voorbeeld is het gesprek dat ik laatst voerde.
A: Ik heb dit weekend een zandkastelendag. Dan gaan we met zijn allen een zandkasteel bouwen.
V; Wat leuk, wie heeft het plan gemaakt?
A: Niemand, we gaan gewoon bouwen.
V: hè wat raar, is er dan een projectleider?
A: Er is geen projectleider, ieder doet waar die zin in heeft
V: En als er iemand dan iets anders gaat doen?
A; nou dan is dat prima, dan zien we wel wat daarop volgt.

En dat is nou werken als Springzaad: Het ontstaat, het groeit op een organische manier. Gelijkwaardig met elkaar omgaan, kennis en materialen delen en iedereen is welkom.
Het is een dag vol zand. Zand om mee te bouwen. Zand om van te genieten.

Opgeladen van een prachtige zandkastelendag, ga ik maandag weer aan het werk.
Een werkdag vol met gesprekken over uurtarieven, inkomsten, verantwoordelijkheden, algemene voorwaarden. Dan moet de opdracht een plan hebben, een projectleider en is er verschil in beloning voor uitvoerenden en specialisten.

En als ik dan halverwege de dag mijn broodtrommel uit mijn tas pak, zie ik op de bodem nog een laagje zand liggen. Wat zit de wereld toch gek in elkaar.