Column #85 Tevreden niets doen
Door: Jeanette van der Meulen
Ik hoor de februaristorm majestueus door de kale takken jagen en in de els slingeren de “catkins” willig mee in de deining van het moment. In een beschut hoekje langs de sloot lichten wat wilgenkatjes al zilverzacht op in de vroege voorjaarszon.
De laatste maanden van 2021 zijn wij van iets naar niets gegleden en hebben losgelaten wat was. En nu, ontwakend uit de winterslaap, stellen wij ons open om van niets naar iets toe te groeien. Grappig genoeg hoeven wij daar niet veel meer voor te doen dan ons over te geven aan het autonome proces van het leven zelf. Alleen vanuit stilte en bewegingloosheid kunnen wij immers -net als flora en fauna- horen wat er al is. Om vervolgens te constateren dat wij eigenlijk niet zoveel meer nodig hebben dan vertrouwen in wat komen gaat. Alert blijven, dat wel…. alert op het moment dat de sluimerende groeikracht vraagt om jouw actie.
Bij kinderen noemen wij dit het afwisselen van vrijbuiterij en ankertijd. Nu eens zijn kinderen vrijbuiters: volop bezig te ontdekken, in contact en in actie. Maar dan weer, en minstens zo belangrijk is er hun ankertijd: terugtrekken op hun eigen plek, niets doen, vervelen.
Om in dit ritme mee te gaan moeten wij als volwassenen eerst zelf aan de bak. Met de armen over elkaar achterover durven leunen: de pedagogiek van het “niets doen”. Terugtrekken en vanuit rust observeren waar de kinderen zelf mee bezig zijn…. hoe zij spelen en wat hun interesseert. Zodoende zijn wij in staat hun sporen te volgen en af en toe wat aansluitende sporen voor hen uit te zetten.
…. zoals een kleuter tijd beleeft… “als wij niets doen, dan kunnen we lekker spelen”.
Vertrouwen in de groeikracht, zoals de jaarringen in een boom….her-inner-ringen. Ik leef niet in het verleden maar het verleden leeft in mij. Vanuit eenvoud en dichtbij, aandachtig de rijkdom van het woord dankbaarheid ervaren, dankbaarheid voor wat er al is.
Zo kan – ogenschijnlijk inactief zijn- zich omzetten tot een krachtige actie en ontwikkelt zich een levensstijl die tevreden niets doen heel gewoon maakt.
“February”:
Today I saw the catkins blow
Altho` the hills are white with snow
White throstles sang “ The sun is good”;
They waved their banners in the wood.
They come to greet the lurking Spring
As messengers from Winter`s King.
And thus they wave while Winter reigns
While his cold grip still holds the plains.
Oh, tho`the hills are white with snow,
Today I saw the catkins blow.
uit The book of a thousand Poems- Dorothy Una Ratcliffe
